-Siz, 70’li yıllarda müzikle uğraşan ve o yıllarda kalan bir sanatçı olarak anılıyorsunuz. Toplum muhtevasın-daki değişiklikleri de göz önüne alarak, Türkiye’de bugün sanat yapmakla ‘70’li yılların dinamik durumunda sanat yapmak arasında nasıl bir fark var?
“Şiiri az çok incelemiş birisi olarak Ömer Özgeç’in müzik sanatına yakın ilgi duydum; Medyanın gürültüsünden uzak, daha çok canlı insan ortamında kendini gösteren, büyük ozanların şiirleri üstüne besteler yapan, şiir ve müzik ilişkisine yönelik düşünceler, yöntemler üreten ve uygulama geliştiren bir sanatçı Ömer Özgeç.
“Derginin (Y. A. R. Müdafaa-i Hukuk) bir önceki sayısında alçakgönüllü tutumunuzdan söz etmiş, müziğinizin de bir tür ‘sessiz müzik’ olduğunu belirtmiştim. Bu sözlerle yalnızca kişisel niteliğinizi değil, sanatınızın özünü de vurgulamak istedim.”
-Sayın Özgeç, müzik geçmişinizi bize anlatır mısınız?
-Nat King Cole, harry Belafonte, akşamüstü fasılları…sonra Everly Brothers… The Brodhers Four. Peter Paul and Mary…50’li yılların müzikli filmleri…Bu liste geriye ve ileriye uzatılabilir. Benim müziğe tutkuyla bağlanmama önemli katkıları olan müzik olayları bunlar.
Günümüzde alçakgönüllülük. Kendini öne çıkarmama, sanki kaybedilmiş değerlerden. 21. yüzyılda globalleşen metropol İstanbul’a gürültü hakim.
Ömer Özgeç bu gürültünün karşısında sessizliği değilse de yalınlığı seçmiş bir müzisyen. Kendi iç dünyasına kulak verecek kadar dışarının uğultusunu kusmuş, “Çileği kokulu İstanbul’da doğmuşum, / Sardalyanın pulları yapışmış elime” diyen Melih Cevdet’in dizelerinde sözün sesini aramakta. Ömer Özgeç’in kendine özgü müzik arayışının öyküsünde, 1950’li yıllardan beri günlük yaşamımızdaki değişimin izlerini bulmak mümkün.**